Korekta

Każdy z nas nosi w sobie jakąś historię, a właściwie wiele historii. Banalne. Prawda? Jedne poruszają za serce, inne pachną kiczem na kilometr, kolejne nadają się na mrożący krew w żyłach thriller.

Patrzę na ludzi i zastanawiam się jaka opowieść zapisana jest w ich ciele, o czym mówią ich zmarszczki, a co ich spojrzenie. Czytam ich z uważnością, by nie uszkodzić delikatnych stronic z ich historią.

Nie oceniam ich po okładce, bowiem często jest bardzo myląca. Szara i smutna kreska nie zapowiada romantycznej miłości, a lśniąca lakierem UV ilustracja, która przykuwa wzrok czytelnika, wprowadza nas w świat beznamiętnych opowiadań.

Nie zwracam też uwagi na wiek, bo nie mam przekonania, że im ktoś starszy, tym więcej ma do przekazania, a co za tym idzie posiadł mądrość przypisywaną dojrzałemu wiekowi (czyli w sumie jakiemu?). Spotykam niezwykle młodych ludzi i czuję, że mają tak wiele w sobie ciekawych historii. Zaskakują mnie pięknym językiem i niezwykłą formą. Jeszcze nie są skażeni rutyną i zmęczeni codziennością.

Czytam zatem ludzi. Śmieję się z nimi, smucę i płaczę. Przerzucam stronice z niecierpliwością, choć wiem, że ta historia pisana jest w czasie realnym, i że dalej mam puste strony, które czekają na kolejny wpis. Czasem natrafiam na wyrwane kartki i zastanawiam się, czy to chęć wymazania trudnych chwil przez autora, czy ktoś obcy ingerował w tę historię – w końcu często spotykamy redaktorów i korektorów, którzy bez pytania zmieniają nasze zapiski. Tym serdecznie podziękujmy za współpracę!

No i nie zapominajmy, że nasza historia poddawana jest też krytyce. Ocenie podlega nasz styl, opisy głównych bohaterów, umiejętności konstruowania fabuły. Zaczytują się w nas i wydają werdykt. „Ta pani mogłaby w końcu coś zmienić w swoim życiu i ogarnąć się”. Temu krytykowi też raczej podziękujmy – może niech się sam ogarnie. Nie dajmy sobie wmówić, że potrzebna nam jest korekta.

Zaczytujmy się w ludziach – uważnie.

I czytajmy siebie – wrażliwie.